Nieuwsbrief 51, 24 maart 2020
Op dit moment van schrijven telt alleen de huidige dag, heeft elke dag weer nieuwe regels. Mogen we nog werken, mogen we nog naar buiten, wat is per vanaf nu verboden en hoeveel nieuwe doden zijn er. Covid 19, wat een toestand.
Vragen, nieuws, meer nieuws en nog meer nieuws.
Maandag de 23e hebben we onze eerste video vergadering gehouden met onze 20 Gevangenenzorg collega’s – geweldig hoe internet ons helpt. Bijna alle collega’s vertelden dat ze helemaal gek worden van de constante stroom negatief nieuws. En zitten te popelen om aan het werk te gaan….
Maar ook Wilma en ik zaten vanochtend vroeg, 05.15u, al te overleggen hoe we om willen gaan met de steeds nijpender situatie in ons dorp, met mensen die niets meer te eten hebben. We hebben de voedselbank onder ons huis, Woorden als bewaking, politie en plunderen vielen. Dat voelt niet goed. Dat gaan we omdraaien, van negatief denken wordt niemand beter.
Hoe kunnen we deze ongekende crisis buiten spel zetten. Vrijwel niemand mag naar buiten en het leger ziet toe op naleving. Wilma en de voedselbank gebruiken al hun contacten om toch voedsel uit te kunnen delen aan de allerarmste mensen uit de samenleving. Ook mijn collega’s zoeken actief en creatief naar mogelijkheden om ons werk met gevangenen en hun gezinnen zo goed mogelijk door te laten gaan.
“Wie had gedacht dat die dag zo snel zou komen”.
Het laatste jaar hebben we gevangenen actief verantwoordelijk gemaakt met als doel: een missionaire kerk in de gevangenis. De gedachte was dat er een-dag-zou-kunnen-komen dat wij misschien niet meer de gevangenis in zouden mogen. Vanwege het virus mag dat dus idd niet meer. Vorige week appte een collega me: “Wie had gedacht dat die dag zo snel zou komen”.
“Aan de broeders en zusters in de gevangenis”
Op dit moment zijn de kapelaans begonnen met brieven te schrijven aan de gevangenen die we de afgelopen tijd als leiders van de kerk in de gevangenis hebben getraind. Deze mannen en vrouwen kunnen dan hun medegevangenen weer een hart onder de riem steken. Wat een vondst.
Elke dag horen we de prachtigste verhalen – Onze collega’s schrijven mooie persoonlijke brieven. Een meisje van 15 jaar schreef ook een brief aan de gevangenen waar haar vader vrijwilliger is. Wat een passie en wat een oprechte zorg voor die mannen!
Nu dat we daar zo’n behoefte aan hebben, valt het me nog weer op wat een prachtige voorbeelden van bemoediging de Bijbel aanreikt.
Maar de antwoorden uit de gevangenis zijn ook hartverwarmend. Mannen bellen en vertellen hoe blij ze zijn met zo’n bemoediging, en dat ze bidden voor de mensen buiten de muren.
Vandaag was er in Tirana een kerkdienst voor de gevangenen, geleid door één van de gevangenen zelf. Zaterdag zijn er in de gevangenis van Korca meerdere diensten. Ook hier georganiseerd én geleid door de mannen zelf, want onze kapelaan kan er niet bij zijn!
Het virus heeft alles op de kop gezet. Daarvoor was er juist een periode dat het werk bijzonder goed ging, ondanks dat het hele land nog aan het bijkomen was van de vele vele aardbevingen. Meer daarover is via deze link te lezen: Dit wordt een goed nieuws bericht …
In februari waren Wilma en ik nog in Nederland, even bij de kinderen en kleinkinderen zijn. De twee jongste kleinkinderen waren jarig, we konden tijd besteden met Wilma’s moeder, en de rest van de familie. Een goeie tijd.
Toch gaat niet alles vanzelf, en maken we ons nog wel zorgen – De afstand is deze dagen wel heel definitief nu niemand meer kan reizen. Hoe zal dat gaan als iemand van ons ziek wordt… We bidden dat iedereen deze periode goed zal doorkomen.
Onze oudste dochter die sinds kort weer in Nederland woont, heeft dringend een woning nodig waar ze zich officieel kan inschrijven. Al die tijd heeft ze nog geen passende woning kunnen vinden.
Als iemand nog een betaalbare woning weet in de regio Elburg ’t Harde Doornspijk?
Laat t ons weten!
Ook al worden we dezer dagen geconfronteerd met zaken waar je eigenlijk nooit over zou willen nadenken, we willen ons niet laten beperken door het moment.
Wilma en ik hebben allebei gisteren onze vergunning gekregen om vanwege ons werk toch te mogen reizen, samen met onze collega’s zijn we weer actief en vinden we veilige mogelijkheden om ons werk door te zetten, zowel Wilma als ikzelf hebben we nog volop plannen en wensen voor de komende tijd, we zijn blij dat we gezond zijn, en zijn blij met onze familie en vrienden waardoor we ons werk hier kunnen doen in Albanie. Een korte impressie van ons werk is te zien in de video via deze link Fred & Wilma 2020
Na de aardbeving hebben we van verschillende kanten geld gekregen voor noodhulp. Op dit moment zijn er veel mensen zonder inkomen en zonder reserves. Wilma en ik hebben besloten een deel van het aardbevingsbudget nu in te zetten voor de mensen die volledig zonder eten zijn komen te zitten door de Corona Lockdown in Albanie.
Mocht je bij ons werk betrokken willen zijn, dan kun je je rechts boven aan de pagina aanmelden om op de hoogte te blijven.
Aardbeving en Corona Hulpverlening
Via de doneer-knop kun je een bijdrage maken voor ons werk. Als je kiest voor ‘aardbeving’ dan gebruiken wij het voor directe hulp nu mensen getroffen door de Corona crisis.
Hartelijk dank voor jullie steun en medeleven. Het doet ons goed.
Momenteel worden we ons meer dan ooit bewust hoeveel we met elkaar verbonden zijn – overal zijn de ingrijpende gevolgen merkbaar van t Corona virus. Ik wens ons allen rust, goede gezondheid en zo een snel einde aan de verlamming.
Romans 15:33
En de God van de vrede zij met u allen zijn. Amen.
Fred en Wilma
27 maart 2020
