Categorieën
Nieuws

Waarvoor wij geroepen zijn..

Met ontzetting heb ik vanavond het Albanese nieuws gevolgd – zondagavond, politiek. De minister president gebruikt de meest schunnige en grove benamingen voor de leiders en leden van de oppositie. En ook de oppositie laat zich horen van hun slechtste kant. “Dief, leugenaar, kleine ettertjes, minderwaardige onvolgroeide kloon”- dit zijn zomaar een aantal gebruikte termen van de vertegenwoordigers van het land.

Ik schrik soms van de helderheid waarmee de bijbel dit soort gedrag afkeurt:
‘Vergeld geen kwaad met kwaad of laster met laster, maar zégen daarentegen, omdat u weet dat u daartoe geroepen bent,’ (1Pet.3:9). ‘Laat er geen vuile taal uit uw mond komen, maar wel iets goeds, dat nuttig is tot opbouw, opdat het genade geeft aan hen die het horen’.( Efe.4:29)
En wat te denken als Jezus het belang van onze daden in het hier en nu uitlegt aan de mensen om hem heen: ‘Maar Ik zeg u dat de mensen van elk nutteloos woord dat zij zullen spreken, rekenschap moeten geven op de dag van het oordeel.’ (Mat.12:36)

Dit land heeft nog een lange weg te gaan. Eind oktober zijn er ineens 8 (acht!) gevangenis directeuren uit hun ambt gezet en gearresteerd vanwege illegale praktijken. Even daarna is een Hoge Rechter – Raadsheer gearresteerd voor corruptie, nadat er het hele jaar door al leden van justitie zijn opgepakt of afgezet vanwege fraude en corruptie.
Helaas blijken de nieuw aangestelde ambtenaren vaak net zo gevoelig voor oneerlijke praktijken als de mensen voor wie zij in de plaats zijn gekomen.
Ook hierover spreekt de bijbel klare taal – wee degene die hongerigen niet te eten geeft, dorstigen niet te drinken geeft, geen recht doet aan benadeelden, steelt van de minsten,  en zo voort.
In Micha 8 wordt waarschijnlijk de meest bekende oproep gedaan hoe dan wèl te leven: ‘Hij heeft u, mens, bekendgemaakt wat goed is en wat de HEERE van u vraagt:
niets anders dan recht te doen, goedertierenheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen met uw God.’

Het is niet eenvoudig om van het Albanese volk te verwachten dat zij zich allemaal aan de regels houden, als zoveel van hun leiders en gezagsdragers zich keer op keer van hun slechtste kant laten zien. Het is zelfs een belangrijk argument van veel Albanese asielzoekers om hun geluk buiten hun corrupte vaderland te zoeken.
Ons werk is om relaties aan gaan, met gevangenen, hun families en met vrijwilligers uit de samenleving. Onze opdracht is om een ander geluid te laten horen, ander gedrag voor te leven en te wijzen op de bron van ons anderszijn. Ik ben blij dat we dit kunnen doen met ondersteuning van zoveel vrienden en partners – dat maakt ons werk beter zichtbaar en dat geeft onze boodschap meer impact.

Keuzes tussen goed en slecht lijken in de Albanese samenleving zoveel eenvoudiger dan in bijvoorbeeld de Nederlandse samenleving. En toch krijgen we allemaal te maken met die keuzes, helder of niet. Iedereen herkent de momenten dat ‘ons geweten spreekt’, of dat ‘de gelegenheid zich opeens voordoet..’
Generaliserend lijkt de Albanese samenleving egoïsme als focus te hebben, en zou de Nederlandse samenleving misschien onverschilligheid kunnen worden verweten. Ga je daarin mee, of niet.
Ik heb de verwachting dat het steeds lastiger zal worden om te kiezen voor dat wat God van ons vraagt, of wat ons geweten ons zegt. En door wie of door Wie laten we ons geweten vormen.
Ik lees graag in het oude testament van de bijbel. Ik herken er een God in die zich uitspreekt wat Hij van waarde vindt, en aan de andere kant wat Hij beslist niet kan uitstaan. Uiteindelijk zal God  daarover het laatste woord hebben. En tot die tijd geldt onder meer de tekst, waarvoor wij dan wel geroepen zijn:
‘Vergeld geen kwaad met kwaad of laster met laster, maar zégen daarentegen, omdat u weet dat u daartoe geroepen bent.’ De tekst is eigenlijk nòg mooier als je het laatste deel erbij leest: ‘….. opdat je zegen zult beërven’.

Ik wens ons allemaal die zegen!

Fred Westerink
Tirana, Albanie

Ps – dit realiseer ik me de volgende dag – Opmerkelijk is dat de huidige regering 2 publiekelijk bekende christenen heeft aangesteld als staatssecretaris. Beiden zijn ze niet aan enige partij verbonden. Wat zou het mooi zijn als zij  hun invloed kunnen laten gelden in het landelijke regeringsbeleid.

Categorieën
Nieuws

Ik wil mijn kleinkinderen vertellen …

Ik ben op de twee jaarlijkse bijeenkomst van  Prison Fellowship (PFI) Europa en Centraal Azië en ik ben diep onder de indruk. Wat hebben veel mensen toch aansprekende verhalen!!!
Ik deel ze graag met je.

De huidige directeur voor Europa en Azie wordt in India als jongen van 8 naar een kindertehuis gebracht omdat zijn moeder niet meer voor hem kan zorgen. Hij is Hindoestaans, het tehuis is Christelijk, en wordt gefinancierd door één Nederlandse familie. De jongen wordt christen, de nederlanders betalen zijn opleiding, tot en met zijn universiteit. Daarna is hij verschillende malen in Nederland geweest op zoek naar deze weldoeners, zonder succes.
Hij zegt dat zo’n 80% van de jongeren waarmee hij opgroeide nu leiders zijn in wereldwijde christelijke organisaties en de donors weten waarschijnlijk van niets. Geweldig hoe hun trouwe support is beloond.

“Ik wil mijn kleinkinderen vertellen dat hun opa iets heeft gedaan voor de kinderen van gevangenen wereldwijd”.
Dit zei de algemeen directeur (CEO) van PFI toen hij het bestuur overtuigde om een kinder sponsor programma te starten. Wat een statement. Het bestuur was om. Ik ook.
En hij ís nog niet eens opa!

Op dit soort bijeenkomsten hoor je de meest onverwachte verhalen. De Bijbel staat vol van oproepen om goed te doen voor mensen die het minder hebben. Des te verrassender en verfrissender is het om het verhaal van gewone mensen te horen.

Eén van de meest beruchte criminelen in Schotland was in de gevangenis tot geloof gekomen. Drugs, geweld, noem het maar, hij was de spil. Terry haar man was politie agent, had geholpen bij zijn arrestatie, en aan het geloof deden ze niets.
Dan komt de voormalige crimineel na zijn vrijlating bij de agent langs, maar doet niets anders dan te vertellen hoe hij tot geloof is gekomen. Die zagen ze echt niet aankomen…
Terry is nu sinds 29 jaar de nationale leider van PF Schotland. Haar man werd predikant. En onder haar leiding hebben nu duizenden gevangenen in Schotland een programma van verzoening doorlopen, sámen met slachtoffers van criminaliteit.

De voorzitter van het internationale bestuur van PFI doet zich graag voor als een boer van eenvoudige komaf. Uit Nieuw Zeeland, in z’n knauwerig Engels. Dat is wat hij zegt vanaf het podium.
Na een aantal persoonlijke gesprekken geeft hij toe dat hij verschillende bedrijven bezit, die tenminste 50% van

hun winst aan christelijke missies geven, meerdere miljoenen per jaar.
Ik zie die bedrijven als van God gekregen, zegt hij, wat kan ik dan anders doen?

De nieuwe directeur PF Engeland Wales heeft als verplichting op zich genomen om ALLE vrijwilligers te ontmoeten, precies op de plekken waar de vrijwilligers bijeenkomen. Alle 2500! Na 2 jaar heeft hij er 800 bezocht, soms 7 uur rijden om bij een gebedsochtend te zijn.

Prachtig!
Ik ben oprecht blij dat ik bij Prison Fellowship International hoor, als Prison Fellowship Albania.
En ik ben blij met de tomeloze inzet van al mijn collega ‘strijders’ voor (ex-) gevangenen, hun kinderen en families.
Of zoals mijn Bulgaarse priester vriend Nikolai zegt: ‘For the least, the last and the lost’.
Om hen een nieuwe toekomst te geven waarbij ze Jezus mogen leren kennen, in gezonde gezinnen, en met steeds minder mensen in de gevangenis.

Ondertussen kan ik ook ècht wel genieten van de plek waar we samenkomen – Cascais in Portugal. Ik ga naar buiten, nog even genieten van de natuur en morgen een lange lange dag terug naar Albanie.

Ik ben op de twee jaarlijkse bijeenkomst van  Prison Fellowship (PFI) Europa en Centraal Azië en ik ben diep onder de indruk.

 Alle goeds van onze God gewenst!
Categorieën
Nieuws

Niet van God verlaten

Niet van God verlaten


De hitte van de dag is samengebald in de kleine kerk. Het verhindert het publiek niet om het concert te bezoeken. Shtatet Fjalet e Fundit te Krishtit ne Kryq – De zeven laatste woorden van Christus aan het kruis, van Haydn. Het strijkkwartet legt de laatste hand aan de voorbereidingen, mensen lopen heen en weer, camera’s worden geïnstalleerd. Een viool zet in en vult het kerkje. Langzaamaan verdwijnt voor mij de omgeving met wapperende waaiers en programmablaadjes, gepraat en geloop, en is er alleen nog de muziek, de woorden en de ochtend in de gevangenis. Als de tanden van een rits voegen ze ineen.

Vader, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen. Die ochtend waren we in de gevangenis voor mensen met psychische of psychiatrische aandoeningen. In Nederland zouden ze ‘niet-toerekeningsvatbaar’ heten. Ze slijten hun leven in kaal beton en achter verroest prikkeldraad. Vanwege hun delict en vanwege het feit dat de gevangenis zeer moeilijk te bereiken is over een bijna niet begaanbare weg, krijgen de meeste van deze mannen nooit bezoek. De meesten zullen ook zelf de buitenwereld niet meer zien. Waar zouden ze heen moeten? Deze plek staat gelijk aan levenslang. Zonder therapie of begeleiding, gewoon opgepropt in beschimmelde cellen of leunend tegen het gaas van de luchtplaats. Zouden ze geweten hebben wat ze deden? Toen ze de moord pleegden, geweld gebruikten, slachtoffers maakten? Zouden ze weten van vergeving? Wie bidt voor ze?

Heden zul je met Mij in het paradijs zijn. Ik geloof in mijn hart dat Jezus de Zoon van God is, zei de man vanmorgen. Ik heb het aan God gevraagd, Hij zorgt voor me. Op zo’n plaats als hier kun je niet overleven maar toch zorgt Hij voor me. Al de 17 jaren die ik hier al zit en tot aan mijn dood.

Vrouw, zie uw zoon, zoon, zie je moeder. Het overgrote deel van de gevangenen ziet alleen medegevangenen en personeel. Ik had mijn ouders meegenomen. Ik had niet verwacht dat ze met zoveel respect behandeld zouden worden. De gevangenen stootten elkaar aan: Dat zijn de ouders van Esther. Iedereen liep naar ze toe om ze te groeten en handen te schudden. Ze vertelden dat ze welkom waren en bedankten ze dat ze gekomen waren om hen op te zoeken. Niet dat mijn ouders het verstonden, maar handen geven en armen om schouders en wederzijdse vriendelijkheid heeft geen woorden nodig.

Mijn God, mijn God, waarom hebt U Mij verlaten? De muziek begint traag en laag, maar de vraag wordt prangender. De vraagtekens luider of zachter langs de snaren. Waarom? Waarom van U verlaten? Vanmorgen waren we op een verlaten plek, maar niet van God verlaten. Hij brengt Zijn licht ook in deze donkerheid, een kerk in de kerker. Met ontroering en dankbaarheid kwam de zin in me op “Hij verlaten, opdat ik nimmermeer van God verlaten zal zijn”. De verlatenheid is al gedragen, God is nabij.

Mij dorst. De gevangenispastor had besloten dat we niet alleen voor de cursisten frisdrank zouden meenemen, maar voor de hele gevangenis. Het zandpad van de poort tot aan de binnenpoort leek wel een woestijn, met zoveel zware flessen drinken en de brandende zon boven ons. We zochten een klein schaduwplekje op toen onze paspoorten werden gecontroleerd. Maar hoeveel betekent een plastic bekertje lauwe prik voor een gevangene? Omdat het uitdelen in de cellengangen een gedrang werd, moesten we de bekertjes klaarzetten in een klein lokaaltje en werden de cellen één voor één geopend om de mannen bij ons drinken te komen laten halen. Ik stond in te schenken, buiten zicht, mijn ouders stonden in de deuropening in de smalle donkere gang uit te delen. Honderdvijftig paar sloffende voeten, gemompel, gelach, gepraat, gezwijg, soms geschreeuw. Ik zag alleen de ruggen van mijn ouders, en hoorde hun hartelijkheid voor ieder die ze een bekertje gaven.

Het is volbracht. Hoe is dit in muziek te vatten? Hoe is het überhaupt te vatten? Het Godswonder krijgt klanken, maar krijgt ook handen en voeten en woorden. Het is volbracht, om vrijheid uit te roepen voor gevangenen, achter welke tralies ook. De muziek golft weg naar de houten binten, de koepel in.

In Uw handen, Vader, beveel Ik Mijn geest.

Amen.

Ik keer terug naar het rumoer van het publiek. Sommigen begroeten elkaar hartelijk, gekwebbel vult de ruimte. Langzaamaan zoekt iedereen verkoeling in de buitenlucht. Geen slot of tralie houdt ons tegen.

 

Esther Klaassen is onze nieuwe Directing Manager uit Nederland die sinds juni 2017 voor de stichting Shkbsh Prison Fellowship Albania werkt.
Op haar eigen blog dedikim.nl schrijft ze af en toe haar bevindingen, welke zeer de moeite zijn van het lezen.

Categorieën
Nieuws

Trots en ‘Ontevreden’

Deze week heeft Gevangenenzorg Albanie een mooie onderscheiding ontvangen van Prison Fellowship International.
Voor onze ‘gewaardeerde steun aan het Prisoners Journey programma in Albanie’.

Het is goed om te weten dat Gevangenenzorg Albanie wordt gesteund door jullie, vrienden en bekenden die het werk onder de gevangenen een warm hart toe dragen. Met andere woorden deze onderscheiding is voor jullie!
Dank voor jullie support, interesse, bijdrage en gebed. Hiermee hebben we tot nu toe al honderden gevangenen bereikt met deze cursus over ‘Jezus de gevangene’:
Wie was hij, Waarom kwam hij en Wat moet ik daar mee.
Reden genoeg om Trots op te zijn!

Maar we willen geen honderden, maar duizenden gevangenen bereiken met deze cursus van 8 weken. We hebben daarvoor de toestemming van het gevangenis wezen en de middelen via de onmisbare hulp van Prison Fellowship International en de interesse van de Albanese gevangenen.
Nu nog de vrijwilligers! We zijn er nog lang niet. Dat is de reden voor de ongebruikelijke toevoeging: Ontevreden.

Ben je net als ons ‘ontevreden’ met het feit dat nog niet alle gevangenen bereikt zijn, dan vraag ik je ons te blijven steunen, of om te beginnen te steunen. Ook via deze site kun je doneren, door op deze link te klikken, en te kiezen voor The Prisoners Journey.

Een hartelijke groet,

Certificering in Fushe Kruj

Fred Westerink

 

Categorieën
Nieuws

Nieuwsbrief over ons Kinder Support Programma (Engels)

Reanimatie lessen voor kinderen

Al bijna 10 jaar hebben we een Kinder Sponsor Programma samen met onze Finse donor – Fida International. Voorwaarde voor de kinderen is dat 1 of beide ouders in de gevangenis zitten.
Binnen dit programma helpen we ruim 100 kinderen samen met hun familie om een beter leven te kunnen leiden. Daarvoor brengen we hen elke maand een bezoek, en organiseren we tenminste 3 keer per jaar een activiteit waarbij we zoveel mogelijk kinderen bijeen brengen.

In de enthousiaste nieuwsbrief lees je in t Engels hoe dat de afgelopen periode is gegaan.

Nieuwsbrief Kinder Support Programma (Engels)

En we gaan zeker door! 

Op dit moment zijn we serieus bezig om onze plannen te beschrijven voor een heuse ‘DROOM ACADEMIE’.
Kinderen van gevangenen leven vaak met beperkingen, vanwege het feit dat vaak hun vader, de kostwinnaar, er niet meer is. Daarnaast hebben ze te maken met sociale isolatie.  Plannen over hun toekomst durven ze vaak niet te maken – als ze maar overleven.

Onze activiteiten zijn er altijd op gericht de kinderen vooruit te helpen, op een manier die hen verder brengt dan overleven alleen, of om gedwongen te worden de criminaliteit in te gaan. Met onze Droom Academie willen we verder gaan, de kinderen weer (groot) te leren dromen en hen mogelijkheden bieden om hun droom te verwezenlijken.
Daar ga je nog veel van horen.

Als je nu al wilt steunen, kan dat door op de volgende link te klikken en te kiezen voor “Dream Academy – Dromen waarmaken voor kansarme kinderen”.